Nassereith Austria 30°c
Met heerlijk droge was en frisse moed stapten wij op de motor om vanuit de Dolomieten richting Innsbruck in Oostenrijk te vertrekken. Wat een prachtige route! Zelfs de plek waar we de kettingen smeerden lag midden tussen de oneindig groene uitzichten. In Innsbruck gingen we eerst naar de OBI bouwmarkt om moertjes en boutjes voor de motoren te kopen. Daarmee repareerde Erik direct de losse kap van de uitlaat en de kap die je hand beschermt bij de koppeling. In beide gevallen was er een schroefje losgetrild door het vele rijden. Daarna gingen we Innsbruck in maar bij het parkeren in de garage ging het mis. Soms heb je het gevoel 'als de slagboom nu maar niet dicht gaat'. Dat gebeurde nu dus wel. Normaal proberen we altijd met zijn tweeën tegelijk naar binnen te rijden zodat de slagboom denkt dat er vier willen van een auto zijn. Nu lukte dit niet omdat de ingang ook stijl naar beneden ging en een negentig graden hoek om. De slagboom kwam al naar beneden terwijl Erik net naar binnen reed. Zo landde de slagboom precies op het hoofd van Erik, die daardoor in een flits tegen de stoeprand opreed. Zo kwam hij tot stilstand zonder helemaal te vallen, hij kon zijn motor nog in balans houden. Het vizier van zijn helm was losgeschoten. Het was een grote klap in de galmende garage. De slagboom stond scheef en ging niet meer verder naar beneden. Nadieh duwde deze weer op de juiste plek maar we waren erg zenuwachtig of hij het weer zou doen. Beiden heftig geschrokken probeerden we even bij te komen maar toen we de garage uitliepen zagen we een auto achteruit terugrijden. Zou de slagboom het dan niet meer doen? We liepen naar het centrum maar hadden ook al de hele dag niet gegeten en wel gereden. Het weer in Innsbruck was erg drukkend. We zochten even koelte en eten bij de Mc. Daar keek Erik op zijn buitenradar want hij zag buiten de lucht al betrekken. Er bleek een ontzettend grote bui aan te komen. Maar ook de richting die wij op wilden was volledig in buien gehuld. We besloten direct om een andere kant op te gaan, zodat we niet in de regen de tent op hoefden te zetten. Erik belde nog naar de camping en daar zei de receptioniste dat het inderdaad droog was. We moesten er wel voor half acht zijn. Na een half uur in Innsbruck liepen we weer naar de parkeergarage. Het hele debacle met de slagboom was dus eigenlijk voor niets geweest. Snel een paar fotos maken want Innsbruck ziet er wel mooi uit. Bij de garage aangekomen zagen we dat de slagboom weer werkte. Pfoe, pak van ons hart! Om sneller bij de camping te zijn pakten we de snelweg. We waren de stad nog niet uit of het onweer barste los. De regen deed gewoon pijn aan je armen, zo hard. Goed geconcentreerd reden wij op de snelweg door de bergen naar onze camping. Daar had het duidelijk ook al geregend. We werden snel geholpen en konden de tent gaan opzetten vlakbij de beek. Erik zag een camper en zei 'moet je kijken, Haaksbergen!'. Voor we het wisten stond Nick uit Haaksbergen op zijn klompen met ons te kletsen. Twee seconden later kwam Bas aangelopen, hij hoorde dat we naar Istanbul waren geweest en was geïnteresseerd. Toen we zeiden dat we onze tent nog moesten opzetten en nog wat te eten zochten zei hij 'dan moet je snel zijn want over een kwartier is het restaurant dicht'. Wij als door een wesp gestoken de beek over naar het restaurant. Heerlijk currywurst gegeten terwijl het buiten lekker droog was. Wij hadden weer frisse moed. Toen we klaar waren met eten begon het in één keer keihard te regenen. We schuilen bij het toiletgebouw, naast de beek. Het geluid was oorverdovend. Maar was het wel van de regen? Of alleen van de beek? De regen bleek wel een beetje mee te vallen dus we zetten de tent op in de matige druppen. Maar onze motorkleding was wel al helemaal nat van de reis dus nog meer regen maakte niet zoveel uit. De tent stond en Erik raakte aan de praat met andere buren uit België, wandelaars Bart en Marian. Ze nodigden ons uit voor een biertje maar we drinken geen alcohol. Dus kregen we een kop koffie uit de Senseo. We zaten de hele avond lekker te kletsen en hij bleek zowel technicus als muzikant te zijn, zij werkte in de thuiszorg. Genoeg om met zijn allen over te praten! Dit alles in het schemer onder hun meegebrachte luifel met een ledlampje. Een fijne avond waarna we naar bed gingen. Het geluid van de beek nog steeds oorverdovend. 's nachts regende het weer, en werden we steeds wakker. Niet per se de beste nacht.